Bohaterem książki jest jeden z przywódców emigracji postyczniowej — Agaton Giller (1831—1887). Jego cząstkowa biografia odnosząca się tylko do działalności emigracyjnej jest pretekstem do ukazania problemów mało lub zupełnie dotąd nie znanych w literaturze naukowej. Należy do nich emigracyjna oficyna bendlikońska, paryskie Stowarzyszenie Pomocy Naukowej czy Muzeum Narodowe w Raperswilu. Pokazuje ona również relacje miedzy rozmaitymi kategoriami polskiego wychodźstwa w drugiej połowie XIX w., a szczególnie związki między "starą" emigracją w Europie i "młodym" wychodźstwem w Ameryce. Rozlegle kontakty Gillera wprowadzają na karty książki takie znane postacie, jak J. N. Janowski. S. Goszczyński. C. Norwid, J. I. Kraszewski. L. Nabielak, T. Lenartowicz, Z. Milkowski czy T. Samolińska i W. Dyniewicz w Ameryce.
Zagłada zbiorów raperswilskich (sprowadzonych do kraju w r. 1927, a zniszczonych w czasie II wojny światowej) ogromnie utrudniła pracę historyków badających dzieje emigracji polskiej w XIX w. W tej sytuacji autorka sięgnęła do materiałów rozproszonych po wielu archiwach i bibliotekach polskich i zagranicznych, a także do rozległej publicystyki Agatona Gillera i jemu współczesnych.
Dzięki rozległej i wieloletniej kwerendzie (prowadzonej również w zbiorach prywatnych) udało się jej zebrać m. in. ponad dwa tysiące listów Gillera oraz wiele innych nie znanych dotąd i nie wykorzystanych źródeł. Wielość źródeł i dojrzałość interpretacji stanowią w sumie o uroku i znaczeniu tej książki.

Bohaterem książki jest jeden z przywódców emigracji postyczniowej — Agaton Giller (1831—1887). Jego cząstkowa biografia odnosząca się tylko do działalności emigracyjnej jest pretekstem do ukazania problemów mało lub zupełnie dotąd nie znanych w literaturze naukowej. Należy do nich emigracyjna oficyna bendlikońska, paryskie Stowarzyszenie Pomocy Naukowej czy Muzeum Narodowe w Raperswilu. Pokazuje ona również relacje miedzy rozmaitymi kategoriami polskiego wychodźstwa w drugiej połowie XIX w., a szczególnie związki między "starą" emigracją w Europie i "młodym" wychodźstwem w Ameryce. Rozlegle kontakty Gillera wprowadzają na karty książki takie znane postacie, jak J. N. Janowski. S. Goszczyński. C. Norwid, J. I. Kraszewski. L. Nabielak, T. Lenartowicz, Z. Milkowski czy T. Samolińska i W. Dyniewicz w Ameryce.
Zagłada zbiorów raperswilskich (sprowadzonych do kraju w r. 1927, a zniszczonych w czasie II wojny światowej) ogromnie utrudniła pracę historyków badających dzieje emigracji polskiej w XIX w. W tej sytuacji autorka sięgnęła do materiałów rozproszonych po wielu archiwach i bibliotekach polskich i zagranicznych, a także do rozległej publicystyki Agatona Gillera i jemu współczesnych.
Dzięki rozległej i wieloletniej kwerendzie (prowadzonej również w zbiorach prywatnych) udało się jej zebrać m. in. ponad dwa tysiące listów Gillera oraz wiele innych nie znanych dotąd i nie wykorzystanych źródeł. Wielość źródeł i dojrzałość interpretacji stanowią w sumie o uroku i znaczeniu tej książki.